Tag: carnaval

Hij kan er heel kort over zijn: “Mijn tijd als Sjtadsprins laat zich namelijk omschrijven in één woord: Super-mega-vet-gaaf-once-in-a-lifetime-onvergetelijk!” Helemaal niks aan gelogen, maar het dekt nog steeds niet de hele lading…

“Voor mij kwam een grote droom uit toen ik op 30 mei 2019 om 21u48 hét telefoontje kreeg van onze voorzitter. Ik kon tijdens dat telefoongesprek geen fatsoenlijk woord uitbrengen. In goed Heerlens noemt men dat ‘sjtamele’. Daarna begon de spreekwoordelijke trein te rijden. Een trein die pas stopte op carnavalsdinsdag om 00u00. Het was één grote rush van begin tot eind. Iets wat ik echt nooit meer zal vergeten. Een herinnering voor het leven.

Die rush begon al vlug nadat ik ‘ja’ had gezegd tegen de prinsencommissie. De voorbereiding alleen al was geweldig. Het onder streng embargo vertellen aan de meest directe familie. Het vragen van mijn adjudant, vriend, steun en toeverlaat Jeroen Hollewijn, die mij op geheel eigen en fantastisch wijze heeft begeleid. Iets waar ik hem eeuwig dankbaar voor ben. Jeroen was dan wel geen prins, maar voor mij was en is hij nog steeds een KONING!

Toen ook mijn ‘adje’ dit avontuur met mij aan wilde, ging de trein verder. Het ontwerpen van mijn persoonlijke orde, kennismaken met de prinsencommissie op een gezellig terrasje in het heuvelland, alles in het diepste geheim. Een van de mooiste momenten in de voorbereiding was toen de voorzitter van de Raad van Elf Jordi Valkenberg, onze opper-Winkbül Paul Munnix en mijn adjudant met zijn sjatteleef Philomena bij ons op bezoek kwamen met de scepter en ketting. Toen mocht ik voor het eerst in mijn leven de aller-, allermooiste scepter van vasteloavendvierend Nederland vasthouden. Wat was ik teleurgesteld toen ik die scepter dezelfde avond alweer moest inleveren.

Naarmate het najaar vorderde nam de spanning steeds wat verder toe. De eerste keer het prinsenpak passen, de steek passen en het pak ophalen vond ik super bijzonder. Op naar het volgende hoogte punt: ‘mutsjke hoale’. Wat was dat leuk. Laten we de mystiek hieromtrent maar behouden en daar niet te veel over uitweiden. Maar dat was een absoluut hoogtepunt in de voorbereiding. Super mooi om dat te mogen beleven.

Het spel was echt op de wagen toen de welbekende prinsengalerij in de krant te vinden was. Het grote speculeren begon… Overal proberen jezelf niet te verspreken en het spelletje meespelen. Heerlijk om te doen.

En toen ging het al snel aan op het moment suprême. Die avond ging ik het op een ‘surprise party’ vertellen aan mijn vrienden en familie. Zenuwen! Nadat ook de prinsencommissie was gearriveerd en verteld had wat er stond te gebeuren waren mijn zenuwen al behoorlijk gezakt en konden we richting de Pancraat. Pak tip top, masker op en gaan.

Ik had de eer geproclameerd te worden boven op de Blauw Sjuut. Wat was dat sjiek. Het aftellen begint. Van 11, 10, 9, 8… Naar 0…. Het masker gaat af en het plein staat vol. Iedereen kijkt naar de Sjuut en naar mij. Een ongelooflijke rush van adrenaline, emotie en vreugde. Op het podium voor een vol Pancratiusplein werd ik echt tot prins geproclameerd met de versierselen die daar bij horen. Juichen naar alle belangstellenden, zwaaien, handkusjes, speechen, genieten! Alles waar ik als echte liefhebber, als echte vasteloavesgek van hebt gedroomd.

De avond van de proclamatie is super gaaf. Eigenlijk alles wat dat ene woord boven aan dit stukje proza beschrijft. Een roes die ik nooit eerder op die manier heb ervaren. Gek genoeg weet ik van die avond nog bijna alles. De weken erna zijn echter veel moeilijker te herinneren. En nee, dat ligt niet aan de alcohol…

Er komt zo ontzettend veel op me af. Veel prikkels, indrukken, nieuwe ervaringen. Allemaal even leuk en bijzonder. Super enthousiast ben ik alles aangevlogen, vol overgave en plezier. Het is een onbeschrijflijke tijd die bol staat van de hoogtepunten. Eigenlijk te veel om op te noemen. Maar ik noem er een paar:

Samen vieren met de Raad. Mannen die stuk voor stuk alles doen voor hun prins, hem op handen dragen. Kameraden voor het leven en stuk voor stuk hun eigen gewicht in goud waard! Kennismaken met de Jónkheedsprins, met wie ik vrienden ben geworden. Wij hebben een band gekregen voor het leven. De receptie die helemaal in het teken stond van mij, de Sjtadsprins. Vrienden, bekenden, onbekenden en verenigingen kwamen langs met allemaal een leuk verhaal of grappige act.

Vasteloavend, sjpass en plezeer brengen bij mensen die vanwege hun leeftijd, handicap of beperking niet (meer) kunnen vieren zoals dat voor de meeste mensen gebruikelijk is. Ik heb onwijs genoten van het ongeremde enthousiasme bij de vieringen met gehandicapten bij de verschillende instellingen in de regio. De dankbaarheid van onze ouderen waarbij het carnavalshart nog steeds sneller gaat kloppen wanneer alles in het rood, geel, groen is versierd. Een dansje doen met een 85-jarige, onbetaalbaar!

Ziek zijn en dood gaan even vergeten in het hospice. Alleen maar omdat ik als prins op bezoek mocht komen. Nog één keertje plezier maken en niet denken aan de broze gezondheid die de mensen naar het hospice heeft gebracht. Onvergetelijk en super mooi om te mogen doen. Een kant van de vasteloavend die ik als klassiek kroegvierder niet kende, maar heel erg mooi ben gaan vinden

Uiteraard de 3 dolle dagen zelf met alleen maar hoogte punten ondanks het slechte weer en een afgelaste optocht. Een nieuwe rush die mijn allerlaatste energie heeft opgeslurpt. Die optocht op dinsdag. Een volwaardige optocht op een andere dag dan normaal. Super gaaf. Boven op die wagen, strooien met snoepgoed alsof je leven ervan afhangt. Knallen van begin tot eind. Binnen rijden op een bomvol Pancratiusplein, op dinsdag, gaf echt een enorme kick.

En dan is het klaar op dinsdagavond. Compleet gesloopt, alleen nog maar verlangend naar mijn bed. In één woord: Super-mega-vet-gaaf-once-in-a-lifetime-onvergetelijk! Niet wetende wat de wereld 1 week later zou overkomen.

En nu sta ik aan de vooravond van mijn na-seizoen. Als 3de Sjtadsprins in de geschiedenis van H.V.V. de Winkbülle die er een tweede, hetzij aangepast en coronaproof, seizoen achteraan mocht plakken. Een unieke situatie want ik had nooit verwacht ook maar één jaar Sjtadsprins te mogen zijn. Het was voor mij dus eigenlijk Super-mega-vet-gaaf-twice-in-a-lifetime-onvergetelijk!

Ik verheug mij op het komende na-seizoen en hoop weer met iedereen samen te kunnen vieren. Want, de vasteloavend is va ósz allenuj, loate vier dem same beleëve! Zeker na het bizarre covid-19 tijdperk.