D’r Lex woar drager va d’r Groeëtorde va d’r Lachende Eëzel i good, de hoeëgste óngersjeiing van ós verein.
Gezien de situatie in regio heeft het bestuur van de Winkbülle, hoe graag we ook de vasteloavend samen hadden geopend, besloten om alle activiteiten in november te laten vervallen. Zowel de interne opening op 11 november, als de Heilige Mis en uitreiking van de zilveren ezels op 14 november gaan niet door. Over wanneer en op welke manier we de nieuwe ezeldragers wel in het zonnetje kunnen zetten, worden jullie op een later moment geïnformeerd.
Wat we wel traditiegetrouw gaan doen is het, coronaproof, uitreiken van de 11 rijstevlaaien op 11 november. We vinden het belangrijk om ook nu mensen die iets voor de vereniging hebben betekend te bedanken en daarnaast een hart onder de riem te steken. Daarover later meer.
Op dit moment sturen we aan op een carnavalsseizoen vanaf januari zoals we dat min of meer gewend zijn. We volgen de ontwikkelingen en maatregelen rond Covid- 19 op de voet, zoals jullie waarschijnlijk ook doen. We houden hoop voor een vasteloavend met evenementen! Hierbij houden we ons natuurlijk aan de dan geldende maatregelen.
De organisatie van deze evenementen kost tijd, dus we blijven ons daarvoor ook de komende periode inzetten. Omdat we jullie daar graag in meenemen en hopen dat we jullie daar in het nieuwe jaar mogen ontvangen, kom je regelmatig aankondigingen of berichten over evenementen tegen op onze website en sociale media. Wanneer een evenement niet of in aangepaste vorm zal plaatsvinden, communiceren we dat ook via deze kanalen.
Op zondag 14 november reiken wij onze hoogste onderscheidingen uit. Bezoekers zijn van harte welkom om bij de uitreiking aanwezig te zijn en de ezeldragers te feliciteren. We houden ons hierbij uiteraard aan de dan geldende coronamaatregelen. Meer informatie hierover volgt. Dit jaar worden 3 zilveren ezels uitgereikt.
Ezeldragers 2021
In 2006 werd Lars Valkenberg penningmeester van onze vereniging. Hij zorgde voor een stevige financiële basis en structuur binnen de vereniging. In 2012 werd hij geproclameerd tot Sjtadsprins en trad daarna als ketelbinkie toe tot het Gilde Blauw Sjuut. Op dit moment is hij voorzitter van datzelfde Gilde waarmee hij de vasteloavend door de hele Euregio aankondigt. Voor al zijn inspanningen en betrokkenheid bij de vasteloavend in en buiten Heerlen ontvangt hij een zilveren ezel.
Demi Sec loopt al vanaf 1986 de Heerlense optocht. Iedereen herkent ze direct aan het zwarte pak en wit geschminkte gezicht. Als de Getske Boys zijn ze bekend door heel Limburg en zelfs boven de rivieren met hun nummer ‘Oh Temara’. Daarnaast zijn ze nooit te beroerd om zich in te zetten voor de vasteloavend in Heerlen. Een zilveren ezel ontvangen ze niet omdat ze stoppen als de Getkse Boys, maar vooral omdat ze als Demi Sec blijven deelnemen aan de optocht en de vasteloavend in Heerlen.
Eén van de ontvangers kunnen we dit jaar helaas niet meer persoonlijk feliciteren. Het bestuur had eerder besloten Erik-Jan Dhondt te decoreren met een zilveren ezel. Deze is vlak voor zijn overlijden nog overhandigd. Erik-Jan heeft deze onderscheiding ontvangen voor zijn jarenlange inzet voor de Heerlense vasteloavend. Zo’n 10 jaar was hij penningmeester van Pief Paaf Heële Alaaf, de organisatie achter de TENT op het Pancratiusplein. Hij professionaliseerde de administratie maar verpakte met net zoveel plezier de consumptiemuntjes per 10 stuks in zakjes. De laatste jaren vierde hij vasteloavend met de Iereroad, maar bleef betrokken bij de TENT en was nooit bang om de handen uit de mouwen te steken.
Ezeldragers 2020
Op 14 november besteden we ook aandacht aan de ezeldragers van vorig jaar: John Reinders wordt gedecoreerd met een zilveren ezel. Jan Janssen, Marlou Mingels en Emile Roemer hebben hun onderscheiding in een coronaproof setting in februari ontvangen, maar zullen ook nog even in het zonnetje worden gezet.
Erik, wil je een terugblik schrijven over jouw tijd als Sjtadsprins? Een vraag die niet aan dovemans oren was gesteld. Hij blikt terug op zijn ervaringen als “ganse sjtolze hoeëglustigheed va ósz leefsjtad Heële”.
Hij kan er heel kort over zijn: “Mijn tijd als Sjtadsprins laat zich namelijk omschrijven in één woord: Super-mega-vet-gaaf-once-in-a-lifetime-onvergetelijk!” Helemaal niks aan gelogen, maar het dekt nog steeds niet de hele lading…
“Voor mij kwam een grote droom uit toen ik op 30 mei 2019 om 21u48 hét telefoontje kreeg van onze voorzitter. Ik kon tijdens dat telefoongesprek geen fatsoenlijk woord uitbrengen. In goed Heerlens noemt men dat ‘sjtamele’. Daarna begon de spreekwoordelijke trein te rijden. Een trein die pas stopte op carnavalsdinsdag om 00u00. Het was één grote rush van begin tot eind. Iets wat ik echt nooit meer zal vergeten. Een herinnering voor het leven.
Die rush begon al vlug nadat ik ‘ja’ had gezegd tegen de prinsencommissie. De voorbereiding alleen al was geweldig. Het onder streng embargo vertellen aan de meest directe familie. Het vragen van mijn adjudant, vriend, steun en toeverlaat Jeroen Hollewijn, die mij op geheel eigen en fantastisch wijze heeft begeleid. Iets waar ik hem eeuwig dankbaar voor ben. Jeroen was dan wel geen prins, maar voor mij was en is hij nog steeds een KONING!
Toen ook mijn ‘adje’ dit avontuur met mij aan wilde, ging de trein verder. Het ontwerpen van mijn persoonlijke orde, kennismaken met de prinsencommissie op een gezellig terrasje in het heuvelland, alles in het diepste geheim. Een van de mooiste momenten in de voorbereiding was toen de voorzitter van de Raad van Elf Jordi Valkenberg, onze opper-Winkbül Paul Munnix en mijn adjudant met zijn sjatteleef Philomena bij ons op bezoek kwamen met de scepter en ketting. Toen mocht ik voor het eerst in mijn leven de aller-, allermooiste scepter van vasteloavendvierend Nederland vasthouden. Wat was ik teleurgesteld toen ik die scepter dezelfde avond alweer moest inleveren.
Naarmate het najaar vorderde nam de spanning steeds wat verder toe. De eerste keer het prinsenpak passen, de steek passen en het pak ophalen vond ik super bijzonder. Op naar het volgende hoogte punt: ‘mutsjke hoale’. Wat was dat leuk. Laten we de mystiek hieromtrent maar behouden en daar niet te veel over uitweiden. Maar dat was een absoluut hoogtepunt in de voorbereiding. Super mooi om dat te mogen beleven.
Het spel was echt op de wagen toen de welbekende prinsengalerij in de krant te vinden was. Het grote speculeren begon… Overal proberen jezelf niet te verspreken en het spelletje meespelen. Heerlijk om te doen.
En toen ging het al snel aan op het moment suprême. Die avond ging ik het op een ‘surprise party’ vertellen aan mijn vrienden en familie. Zenuwen! Nadat ook de prinsencommissie was gearriveerd en verteld had wat er stond te gebeuren waren mijn zenuwen al behoorlijk gezakt en konden we richting de Pancraat. Pak tip top, masker op en gaan.
Ik had de eer geproclameerd te worden boven op de Blauw Sjuut. Wat was dat sjiek. Het aftellen begint. Van 11, 10, 9, 8… Naar 0…. Het masker gaat af en het plein staat vol. Iedereen kijkt naar de Sjuut en naar mij. Een ongelooflijke rush van adrenaline, emotie en vreugde. Op het podium voor een vol Pancratiusplein werd ik echt tot prins geproclameerd met de versierselen die daar bij horen. Juichen naar alle belangstellenden, zwaaien, handkusjes, speechen, genieten! Alles waar ik als echte liefhebber, als echte vasteloavesgek van hebt gedroomd.
De avond van de proclamatie is super gaaf. Eigenlijk alles wat dat ene woord boven aan dit stukje proza beschrijft. Een roes die ik nooit eerder op die manier heb ervaren. Gek genoeg weet ik van die avond nog bijna alles. De weken erna zijn echter veel moeilijker te herinneren. En nee, dat ligt niet aan de alcohol…
Er komt zo ontzettend veel op me af. Veel prikkels, indrukken, nieuwe ervaringen. Allemaal even leuk en bijzonder. Super enthousiast ben ik alles aangevlogen, vol overgave en plezier. Het is een onbeschrijflijke tijd die bol staat van de hoogtepunten. Eigenlijk te veel om op te noemen. Maar ik noem er een paar:
Samen vieren met de Raad. Mannen die stuk voor stuk alles doen voor hun prins, hem op handen dragen. Kameraden voor het leven en stuk voor stuk hun eigen gewicht in goud waard! Kennismaken met de Jónkheedsprins, met wie ik vrienden ben geworden. Wij hebben een band gekregen voor het leven. De receptie die helemaal in het teken stond van mij, de Sjtadsprins. Vrienden, bekenden, onbekenden en verenigingen kwamen langs met allemaal een leuk verhaal of grappige act.
Vasteloavend, sjpass en plezeer brengen bij mensen die vanwege hun leeftijd, handicap of beperking niet (meer) kunnen vieren zoals dat voor de meeste mensen gebruikelijk is. Ik heb onwijs genoten van het ongeremde enthousiasme bij de vieringen met gehandicapten bij de verschillende instellingen in de regio. De dankbaarheid van onze ouderen waarbij het carnavalshart nog steeds sneller gaat kloppen wanneer alles in het rood, geel, groen is versierd. Een dansje doen met een 85-jarige, onbetaalbaar!
Ziek zijn en dood gaan even vergeten in het hospice. Alleen maar omdat ik als prins op bezoek mocht komen. Nog één keertje plezier maken en niet denken aan de broze gezondheid die de mensen naar het hospice heeft gebracht. Onvergetelijk en super mooi om te mogen doen. Een kant van de vasteloavend die ik als klassiek kroegvierder niet kende, maar heel erg mooi ben gaan vinden
Uiteraard de 3 dolle dagen zelf met alleen maar hoogte punten ondanks het slechte weer en een afgelaste optocht. Een nieuwe rush die mijn allerlaatste energie heeft opgeslurpt. Die optocht op dinsdag. Een volwaardige optocht op een andere dag dan normaal. Super gaaf. Boven op die wagen, strooien met snoepgoed alsof je leven ervan afhangt. Knallen van begin tot eind. Binnen rijden op een bomvol Pancratiusplein, op dinsdag, gaf echt een enorme kick.
En dan is het klaar op dinsdagavond. Compleet gesloopt, alleen nog maar verlangend naar mijn bed. In één woord: Super-mega-vet-gaaf-once-in-a-lifetime-onvergetelijk! Niet wetende wat de wereld 1 week later zou overkomen.
En nu sta ik aan de vooravond van mijn na-seizoen. Als 3de Sjtadsprins in de geschiedenis van H.V.V. de Winkbülle die er een tweede, hetzij aangepast en coronaproof, seizoen achteraan mocht plakken. Een unieke situatie want ik had nooit verwacht ook maar één jaar Sjtadsprins te mogen zijn. Het was voor mij dus eigenlijk Super-mega-vet-gaaf-twice-in-a-lifetime-onvergetelijk!
Ik verheug mij op het komende na-seizoen en hoop weer met iedereen samen te kunnen vieren. Want, de vasteloavend is va ósz allenuj, loate vier dem same beleëve! Zeker na het bizarre covid-19 tijdperk.
